Wzmacniacz elektroakustyczny, wzmacniacz audio – jest to wzmacniacz pracujący w zakresie częstotliwości akustycznych (16 Hz-20 kHz). Wzmacniacz elektroakustyczny służy do wzmacniania sygnałów analogowych pochodzących ze źródeł sygnału elektroakustycznego jak np. gramofon, magnetofon, mikrofon, radioodbiornik, elektrofony, odtwarzacz CD, odtwarzacz MP3. Wzmacniacz taki może być zbudowany z użyciem tranzystorów, lamp elektronowych lub też obu tych rodzajów elementów elektronicznych czynnych. Wyjście wzmacniacza elektroakustycznego obciążone jest zazwyczaj zestawem głośnikowym zwanym często kolumną głośnikową, co ma na celu przetworzenie energii wzmocnionego sygnału elektroakustycznego w fale akustyczne.

Główne parametry wzmacniacza elektroakustycznego to:

• pasmo przenoszenia (użyteczny zakres częstotliwości przetwarzanych przez wzmacniacz)
• charakterystyka częstotliwościowa (wykres zmian wzmocnienia w odniesieniu do użytecznego pasma akustycznego)
• stosunek sygnału do szumu (ang. S/N ratio, jednostka decybel, dB)
• współczynnik zawartości harmonicznych (ang. THD+N, w odniesieniu do sygnału wzorcowego i mocy znamionowej)
• współczynnik zniekształceń intermodulacyjnych (%)
• dynamika sygnału (dB)
• współczynnik tłumienia (ang. damping factor, stosunek impedancji obciążenia do impedancji źródła)
• maksymalna moc znamionowa (RMS moc skuteczna, jednostka wat, W)
• obciążalność wyjścia (zakres dozwolonej impedancji zestawów głośnikowych, zależnej od częstotliwości)
• sprawność energetyczna (zależna od zastosowanego wzmacniacza mocy)

Parametry te mogą służyć do ogólnej oceny jakości wzmacniacza, jednakże nie wyznaczają poziomu wierności sygnału wyjściowego w stosunku do wejściowego pod względem odbioru psychoakustycznego.

W konstrukcjach wzmacniaczy elektroakustycznych o wysokiej wierności (ang. hi-fi od high fidelity) dąży się do uzyskania szerokiego pasma akustycznego przenoszonego przez wzmacniacz przy małych zniekształceniach i płaskiej charakterystyce wzmocnienia dla przenoszonych częstotliwości.